Κύριε, Αυτή τη στιγμή νοιώθω πολύ την αδυναμία μου. Με συνθλίβει το σκοτάδι, που τυλίγει το δρόμο μου και με αναστατώνουν τα εμπόδια που συναντώ στη ζωή. Έχω ανάγκη από δύο χέρια, Κύριε.
Χέρια σοφά, που θα με καθοδηγήσουν. Χέρια δυνατά, που θα με συγκρατήσουν. Χέρια στοργικά, που θα με αγκαλιάσουν και θα μεταδώσουν τη συγκίνηση μιας δυνατής και αγνής αγάπης. Ανάμεσα στους ανθρώπους, που στροβιλίζονται γύρω μου, δεν διακρίνω Θεέ μου, τέτοια χέρια. Τα βλέπω όλα αδύνατα, σαν τα δικά μου. Μερικά μάλιστα σαν να μου φαίνονται και ύποπτα.
Κύριε, "Εμπεσούμαι εις χείρας σου, ότι πολλοί οι οικτιρμοί σου σφόδρα, εις χείρας ανθρώπου ου μη εμπέσω". Πέφτω με πίστη, Κύριε, με εμπιστοσύνη πολύ. Εσύ είσαι γεμάτος οικτιρμούς. Τους διακρίνω τους οικτιρμούς Σου στους τύπους των ήλων και στις σταγόνες του αίματος που κυλάει από τις πληγές των καρφιών κι από τη ματωμένη πλευρά Σου. Είσαι γεμάτος δύναμη. Την αισθάνομαι τη δύναμη Σου, όταν κοιτάζω τους ουρανούς, που είναι έργα των δακτύλων Σου. Είσαι γεμάτος σοφία και Φώς και περιβάλλεσαι το Φως ως ιμάτιον.
Δέξου, Χριστέ μου, στα χέρια Σου την ψυχή μου. Δέξου, Χριστέ μου, στα χέρια Σου τη σκέψη μου. Δέξου, Χριστέ μου, στα χέρια Σου τη θέληση μου. Κράτησε Κύριε, στα άγια Σου χέρια, σφίξε στις άγιες αγκάλες Σου ολόκληρη την ύπαρξη μου. Και οδήγησε την όπου θέλεις. Χρησιμοποίησε την όπως θέλεις. Φύλαξε την όπως θέλεις. Έχω πεποίθηση στην αγάπη Σου. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση Σου.
