Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ... προσκυνώ σε τοίνυν τον εμόν δημιουργόν και Πατέρα συν τω ανάρχω Σου Πατρί και τω ζωοποιώ Σου Πνεύματι. Κλίνω γόνυ καρδίας και σώματος μετά φρίκης και τρόμου σοι τω πανταδυνάμω και φοβερώ και υπεραγάθω Δεσπότη μου. Ευχαριστώ υπέρ πάντων ων εποίησας και ποιείς εις εμέ∙ τη χειρί Σου με επλασας. Τω εμφυσήματί Σου με εζώωσας∙ τη προνοία Σου εξέθρεψας∙ τη χάριτί Σου την αληθή πίστιν εγνώρισας∙ τοις μυστηρίοις της Ιεράς Σου Εκκλησίας επαιδαγώγησας∙ εκόσμησας με και τοις προσκαίροις τούτοις αγαθοίς της ανθρώπινης ευημερίας∙ κινδύνων απήλλαξας∙ νόσων εξήγειρας∙ προς το συμφέρον αοράτως ωδήγησας∙ κυβερνάς και περιθάλπεις ως νοσσίον Σου και ως ποίημα της αγάπης Σου.
Αλλά τι και τολμώ διηγείσθαι τας ευεργεσίας Σου; πέλαγος εστιν ανεξάντλητον βυθός ακατάληπτος∙ ύψος αόρατον ου φθάνω ευχαριστήσαι διά τα προγεγενημένα και καταλαμβάνει με ορμαθός ευεργεσιών καινοτέρων, ώστε και αυτό το δύνασθαι με ευχαριστείν πηλίκον δώρον εστίν.
Ω της εμής ταπεινότητος! Ω της σης αγαθότητος! ότι ο μόνον έχω αντί πάντων προσφέρειν σοι, ευχαριστίαν και ύμνον, και τούτο σον εστι δώρον. Ω της υπερβαλλούσης αγάπης Σου! Ότι πάντα μου εξέχεας τον πλούτον των αγαθών Σου. Μίαν είδα γνησίαν ευχαριστίαν, την εκπλήρωσιν των θελημάτων Σου αλλ’ εάν μεν ή το πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής, συ τούτο, Κύριε, είπας∙ ή δε προθυμία πάλιν του πνεύματος εκ των πρόσκαιρων σβέννυται λογισμών. Αλλά συ, Κύριε, δυνατός ει μόνος και την προαίρεσιν ανάψαι και την σάρκα ενδυναμώσαι∙ όντως ευχαριστήσω γνησίως, εάν συναφθή μου η βούλησις τω θελήματί μου, και εάν όλη μου η καρδία προσκολληθή τη αγάπη Σου. Ναί, ούτως αξίωσον με, Χριστέ Βασιλεύ, Υιέ της αγάπης του Θεού, και Θεέ υπεράγαθε.
Γεννάδιος Σχολάριος
