Δέσποτα Πολυέλεε και Φιλάνθρωπε, ο Φως οικών απρόσιτον, ο Μεγαλουργός και Παντοκράτωρ, ο Υπεράγιος ως πυρ καταναλίσκον και άμα Ελεήμων, ο Ισχυρός, ο Ζων, ο πάσαν διακρατών και διακυβερνών την Οικουμένην, έπιδε, Σού δεόμεθα, ιλέω όμματι επί το Έθνος τούτο, το ηρημωμένον εκ των εμπρησμών και κατάπαυσον την θεομηνίαν ταύτην, ην αι αμαρτίαι ημών προεκάλεσαν.
Ίδε την ταλαιπωρίαν και τον εναγώνιον οδυρμόν των δούλων σου. Επίβλεψον οικτιρμόνως επί τους κεκαυμένους και εις έρημον δεινώς μεταστραφέντας χλοερούς το πρότερον τόπους. Πρόσχες επί τα πετεινά ταύτα του ουρανού και επί τα ζωα του δρυμού, τα καλά λίαν έργα των χειρών Σου.
Ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται, ο διακόπτων τη φωνή Σου φλόγα πυρός, ο ανοίγων την χείρα Σου και εμπιπλών τοις σύμπασι χρηστότητα και ευδοκίαν, ο διδούς τροφήν πάση σαρκί, τοις θηρίοις των ορέων, ταίς ελάφοις των κοιλάδων, τοις λαγωοίς των πετρών και τοις νεοσσοίς των κοράκων και περί πάσαν μεριμνών και προνοών και ζωογονών την Οικουμένην.
Εξαπόστειλον τον Λόγον Σου, Δέσποτα, και στήσον την μάστιγα. Πνεύσει το Πνεύμά Σου και ρυήσονται ύδατα. Ως όμβρος ειρηνικός επ’άγρωστιν και ωσεί νιφετός, οία σποδός πάσσοντος, επί χόρτον, ούτω καταβήτω εφ’ημάς και την πλάσιν άπασαν το έλεός Σου. Καί βλαστησάτω τοίνυν η γη βοτάνην χόρτου ως τάχιστα και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν. Καί εξανθήσει και υλοχαρήσει τη ση Χάριτι και ευμενεία τα έρημα του Ιορδάνου και αγαλλίασιν οι βουνοί αύθις περιζώσονται. Καί αναβήσεται μυρσίνη και κυπάρισσος, άρκευθοι αειθαλλείς και κέδρα του Λιβάνου.
Ότι Συ υπάρχεις προσκυνητός και υπεράγαθος, ελπίς και ευεργέτης της ζωής ημών, και Σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Απολυτίκιον εις κατάπαυσιν εμπρησμών.
Βρέμων πυρ αναλίσκον καθάπερ φρύγανα ημών πατρίδος τα δάση συ πανσθενή δεξιά σβέσον, Σώτερ πολυέλεε Φιλάνθρωπε, θείας Μητρός σου προσευχαίς υπό βάτου εν Σινά αφλέκτως της καιομένης, προτυπουμένης, και αύραις αγιασμού σου πάντας δρόσισον.
